ร้านโชห่วยหรือร้านขายของชำ
เป็นคำที่มาจากภาษาจีนฮกเกี้ยน สำหรับเรียกร้านขายของชำ สะดวกซื้อ สารพัดสิ่ง ที่มักมีลักษณะอยู่ในตึกแถวหนึ่ง ห้อง โดยมากเป็นกิจการเล็กๆ กิจการในครัวเรือน สร้างรายรับเล็กๆ น้อยๆ ใช้ในชีวิตประจำวัน ปัจจุบัน ลดน้อยลงไปมาก เพราะความที่เป็นกิจการเล็กๆ ในครัวเรือน จึงอาจจะมีสภาพเก่า เชย ไม่แตกต่างจากร้านสมัยโบราณ และมีคู่แข่งที่เป็นร้านสะดวกซื้อ ติดแอร์ เปิดตลอดวัน มาแข่งขัน
รากศัพท์
คำว่า โชห่วย ในความหมายของคนไทยคือ ร้านขายของชำ สันนิษฐานว่ามาจากภาษาจีนเขียนว่า 粗货 [1] ออกเสียงจีนกลางว่า "ชู ฮั่ว" ( ชู - 粗 หมายถึง ใหญ่ๆ หรือ หยาบ, ฮั่ว - 货 หมายถึง สินค้า, แปลรวมๆ หมายความว่า มีของขายเยอะแยะมากมาย) ในสำเนียงจีนฮกเกี้ยน ที่เป็นชาวจีนที่มาค้าขายรุ่นแรก ๆ ในไทย แถบปีนัง มาเลย์ และภูเก็ต ออกเสียงว่า โชฮ่วย หรือ ชุกห่วย
คำว่าโชห่วย ยังออกเสียงใกล้เคียงกับคำว่า จับห่วย (雜貨) หรือ แป๊ะห่วย (百貨) ที่ใช้เรียกร้านขายของชำ ในสำเนียงแต้จิ๋ว ที่เป็นคนจีนจากเมืองแต้จิ๋วที่อพยพเข้ามาในไทยในช่วงสงคราม ในขณะที่ภาษากวางตุ้งจะอกเสียงว่า จับฟอ
ขณะที่ ดร.อนันต์ เหล่าเลิศวรกุล แห่งคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สันนิษฐานว่าคำนี้มาจากการผสมคำระหว่างคำว่า "Show" ในภาษาอังกฤษ กับคำว่า "ห่วย" ซึ่งหมายถึง แย่, เลว, ไม่ดี ในภาษาไทย แล้วเผอิญเสียงไปพ้องกับภาษาฮกเกี้ยนมากกว่า[2]
ทั้งนี้เมื่อวันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2556 [3] นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์ มีความคิดที่จะวางแผนการเปลี่ยนชื่อเรียกจากคำว่า โชห่วย มาเป็น โชสวย โดยระบุว่าคนในปัจจุบันไม่ทราบแล้วว่าโชห่วยมีความหมายว่าอะไร การเรียกเช่นนี้จะทำให้คนเข้าใจว่าโชห่วยหมายความว่าเป็นร้านที่จัดโชว์ สินค้าห่วย ไม่มีความสวยงาม และมีแผนในการให้กู้สินเชื่อเพื่อให้นำมาปรับปรุงร้านค้าให้มีความสวยงามมาก ขึ้นเพื่อให้ตรงตามคำใหม่ที่แปลว่าโชว์สวยงาม
เครดิต https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%8A%E0%B8%AB%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น